Oorsprong en Richting
‘Kinderen van Jozef en Maria, in bád en naar bed!’
Zo riep mijn moeder ons op zomeravonden vanaf het balkon wanneer het tijd was om ons speelgoed in de tuin op te ruimen en linea recta naar boven te komen.
Mijn ouders hadden in die tijd een moestuin waar ik graag mee naar toe ging. M’n vader leerde me over het fenomeen van de composthoop.
‘Elles, ruim dat speelgoed nou eens op!’ riep mijn moeder. Ik had al het speelgoed bij elkaar op één hoop gegooid… Heel verontwaardigd riep ik terug: ‘Maar mám, dit is mijn compósthoop!’ Ik moet hebben gedacht: dat ruimt zichzelf op…! Dat had m’n vader me toch verteld in de moestuin?
Misschien wel de grootste les die ik tijdens deze opleiding Secure Base Coachen van de School voor Transitie leerde is dat niet alles in het leven zo is op te ruimen, voordat het vrucht draagt. De metafoor van de composthoop vind ik prachtig. En soms zijn er nieuwe metaforen nodig. Zoals Jakob schreef in een stuk over de woestijn: éérst beweging, dan pas een uitweg. Niet andersom!
Uit 'Secure Base als bedding voor talent' door Jakob van Wielink en Leo Wilhelm:
'Waar halen we de kracht en inspiratie vandaan om de ontwikkeling van het talent van onszelf en anderen te stimuleren? Vooral wanneer we geconfronteerd worden met tegenslagen en teleurstellingen?
Onze veerkracht om ons op te richten bij beproevingen en de ontwikkeling van ons talent voort te zetten, ligt in ons vermogen om onze rouw te nemen over zulke verliezen. Secure bases, waar we ons in ons leven aan hechten en mee verbinden, vormen het fundament onder dit vermogen. Ons leven bestaat uit verhalen. Verhalen van wieg tot graf. Verhaallijnen die beginnen en eindigen,
hoofdstukken in ons levensverhaal die sluiten. Verhalen met hoogte- en dieptepunten, over succes en
over falen.
De Transitiecirkel (o.a. Kohlrieser, 2012, 2016) markeert de thema’s rondom de ingrijpende gebeurtenissen op onze levenslijn. Anders dan dat we wel gewend zijn, wanneer een verhaal zich in de tijd ontwikkelt, plaatst de Transitiecirkel deze thema’s echter niet lineair in de tijd, maar cyclisch. De thema’s
blijven in onze verhalen steeds terugkomen. Ze blijven zich in elke rondgang herhalen, we komen ze steeds weer tegen.'
‘Oh, I can’t keep it in. I can’t keep it in
And I’ve gotta let it out. I’ve gotta show the world
World’s got to see, see all the love, love that’s in me
I said, why walk alone? Why worry, when it’s warm over here?
You’ve got so much to say, say what you mean,
Mean what you’re thinking, and think anything.
Oh why? Why must you waste you’re life away,
You’ve got to live for today, then let it go.
No, I can’t keep it in, I can’t keep it in
And I’ve gotta let it out,
I’ve gotta show the world, world’s got to know,
Know of the love, love that lies low
So why can’t you say, if you know, then why can’t you say.
You’ve got too much deceit. Deceit kills the light
Light needs to shine, I said shine light, shine light.
You allow too much to go by
And that won’t do
No, I can’t keep it in. I can’t keep it in
And I’ve gotta let it out, I’ve gotta show the world
World’s got to see, see all the love. Love that’s in me…’
(Cat Stevens)
